25 mei 2018
De volgende ochtend wandel ik over het resort. De omgeving is prachtig, ik kan er alleen niet van genieten. Heb een onbestemd gevoel en zit duidelijk niet goed in mijn vel. Komt het door dat laatste telefoongesprek, of fluistert mijn gevoel mij iets toe wat ik eigenlijk niet horen wil?
Ik heb nauw contact met mijn broer en zus in Nederland. Ze houden me op de hoogte over mijn moeders toestand. ze blijkt steeds meer achteruit te gaan...

24 mei 2018

De jaarlijkse vakantietrip met mijn beste vriendin is weer aangebroken. Terwijl ik naar Schiphol rijd, bel ik nog even met het thuisfront in Friesland. Het is gebruikelijk dat we persoonlijk dan wel telefonisch afscheid nemen voordat er in een vliegtuig gestapt wordt. Het is immers niet vanzelfsprekend dat alles altijd maar goed gaat en we elkaar weer heelhuids en in levende lijve terug zullen zien. Het gezegde “Ga nooit weg zonder te groeten” heb ik dan ook altijd ter harte genomen.

Wanneer ik mijn oudste zus aan de lijn krijg, slaat mijn vrolijke vakantie stemming ineens om. Ze verteld me dat de toestand van mijn moeder ernstig aan het verslechteren is en waarschuwt mij dat ik dit serieus moet nemen en hier ook meer naar moet gaan handelen.

Op dat moment is mijn moeder ruim 5 jaar ongeneeslijk ziek. Ze heeft Non-Hodgkin, ook wel bekend als lymfeklierkanker. Kort na de diagnose vertelde haar behandelend arts dat hij haar nooit genezen zou kunnen verklaren. Mijn moeder had de agressieve, ongeneeslijke vorm. Haar behandelplan was dan ook vooral gericht op een palliatief traject. Het verminderen van de symptomen en het verbeteren van de kwaliteit van leven, zolang als mogelijk. Voor mijn moeder heeft de kwaliteit van leven overigens altijd boven levensverlenging gestaan.

Aanvankelijk ben ik vreselijk boos dat mijn zus mij juist op dit moment zulk nieuws meedeelt. Het is weer typisch iets voor haar. Onrust zaaien, een conflict uitlokken. Ik sta werkelijk op het punt mijn vakantie af te breken. De vakantie waar ik zo naar had uitgekeken en die ik na een stressvolle en drukke periode zo nodig heb. Woest ben ik. De situatie is al 5 jaar onzeker, waarom was het nu anders?! Ik geloof dat ik eigenlijk gewoon heel erg bang ben en onmacht voel.

Nadat ik mijn moeder persoonlijk gesproken heb en zij aangeeft te willen dat ik van mijn vakantie geniet en mij zal informeren wanneer het nodig is, hang ik op. Hoewel ik er nog niet rustig onder ben en mij lichtelijk egocentrisch voel, besluit ik toch mijn reis te vervolgen. Ik slik mijn tranen weg, zet mijn zonnebril op en neem de afslag Schiphol.